20.yüzyılın başında Osmanlı İmparatorluğu içinde yaşayan insanların çoğunluğu kırsal alanlarda tarımla uğraşırken kentlerde yaşayanlar memuriyet, askerlik ve ticaret yapmaktaydı. Ticaret ile çoğunlukla azınlıklar uğraşmaktaydı. Ancak kentlerle kırsal alan arasında iktisadi, sosyal ve kültürel iletişim ve etkileşim yoktu. Örneğin büyük kentlerin tahıl ihtiyacı iç piyasa oluşmadığı için ithalatla kar-şılanıyordu.1838 Ticaret Anlaşması sonrasında başta İngiliz malları olmak üzere her türlü tarımsal ürün kentlerde yerli ürünlerin yerini almıştı. ZiraHükûmet tarım kesimini veya çiftçiyi koruyacak önlemler alamıyordu. Kapitülasyon rejimi altında olan ülke, 1878-1913 döneminde her yıl ortalama 75 bin ton un, 65 bin ton pirinç ve 10 bin ton buğday ithal etmek zorunda kalmıştır. Bu yüzden her yıl yaklaşık 12 milyon altın lira dışarıya ödenmiştir. Devletin koruyuculuğundan ve kentlerin olanak-larından uzak yoksul Anadolu halkı tarımda kuraklık ve kıtlık yaşandığı yıllarda aç-lıkla savaşmak ve ölümü kabullenmek zorunda kalmıştır.