Tarih aynı zamanda anlam açısından bakıldığında gösterge ve gösterilen arasındaki kurgusal ilişkinin nesnel bir ilişkiymiş gibi gözükmesine, tarih anlatısının bir gerçeğin yansıması olduğu yanılgısına yol açan bir zemindir. Tarihin sonu ya da tarihin ölümü ifadesi, postmodernistlerin ilerleme fikrine duydukları kuşkuyu ifade eder. Geleneksel tarih yazımının dışladığı kişi, grup ve olayları ele alır, daha önce söz hakkı olmayan bu kişilerin tarihini yazarlar. Geleneksel tarih yazımının kendisini büyük anlatılar yoluyla nesnel olarak toplumlara sunduğu her türlü çıktısından kuşku duyar ve bunu yıkmaya çalışırlar.