Heidegger’e göre felsefe bilim değildir. 1930’larda felsefeyi, destrüksiyona tabi
tutularak aşılması gereken metafizik bir gelenek olarak tanımlayan Heidegger,
“düşünce”nin dönüştürücü ve kurtarıcı gücüne inanır. Bu anlamda “düşünce”, bilimsel
faaliyetin aradığı kesinliğe benzer bir kesinlik aramaz; onda bir zaaf olarak
görülemeyecek bir muğlâklık bulunur. Düşünce sorgular. Bilimin nihai işi olgularladır;
“düşünce” ise varlığın anlamı sorusuyla uğraşır, varolanların belirişinin
öznenin bilincinde değil, varoluşta, tarihte, olayın kendisinde bulunan a priori
koşullarını inceler. Dahası, Heidegger’e göre varlığı anlama duygulanımlarla iç içe
geçer. Örneğin Platon’un varlık anlayışı erosla, Aristoteles’in varlık anlayışı hayretle,
Spinoza’nın varlık anlayışı sevinçle, Kierkegaard’ınki kaygıyla modern çağın
varlık anlayışı ise sıkıntı duygusuyla iç içe geçmiştir. Varlık insana bu duygulanımlarda
açılır.