Sartre bilincin içine kapalı bir içkinlik alemi değil, bir aşkınlık, dışarıya doğru bir hareket olmasını, onda tözsel, kurucu bir ben’in bulunmamasını, kısacası bilincin yönelimselliğini, “hiçlik” ve “özgürlük” olarak yorumladığı eser aşağıdakilerden hangisidir?