“Postmodernlik illa da modernliğin reddi, itibarsızlaştırılması
ya da sona erdirilmesi değildir. Postmodernlik,
kendi kendisine, durumuna ve geçmişte
yaptıklarına daha derinlemesine, dikkatle ve sağduyuyla
bakan, gördüklerini tamamen sevmeyen ve değişme
gereksinimi hisseden modernlikten başka bir
şey (ne eksik ne fazla bir şey) değildir. Postmodernlik,
rüştüne ermiş modernliktir: Kendisine içerden değil
de dışarıdan bakan, kazanç ve kayıplarının tam bir
hesabını yapan, kendisinin psikanalistliğini yapan,
daha önce asla dile getiremediği niyetlerini keşfeden,
bunların birbirlerini iptal eden, çelişkili niyetler olduğunu
gören bir modernlik. Postmodernlik, kendi
imkânsızlığını kabul eden modernliktir; kendini gözetleyici
bir modernlik; bir zamanlar bilinçsizce yaptığı
şeyleri bilinçli biçimde terk eden modernliktir”
(Bauman, 2003, s.347-348).

bir kopma ya da belirgin bir farklılaşma yoktur.
Bauman, bu durumu postmodernliğin doğasına
bağlar. Çünkü onun yaklaşımında postmodernliğin
dışlama gücü zayıftır. Dolayısıyla sınırlara sınır
koyan postmodernliğin, kendi ayırt edici özelliği
olan farklılığa, modernliği de dâhil etmekten başka
çaresi yoktur. Bauman, postmodernliğin kendi
kimliğini inkâr etmeden modernliği dışlayamayacağının
altını özellikle çizer. Çünkü paradoksal
olarak, modernliğin dışlanması, eldeki her şeyin
modernliğe terk edilmesi anlamına gelecektir. Bauman,
modern zihniyeti, doğuşuyla mahkemelik
olan ve ömrü- davacı ya da davalı olarak- mahkemelerde
geçen bir zihniyet olarak değerlendirmektedir.
Postmodernliğin ise otoritesini tanıdığı
hiçbir mahkemenin olmamasından dolayı başvuracağı
mahkemenin de olamayacağını belirtir. Doğru cevap B'dir.