Bir postmodern düşünür olarak Zygmunt Bauman,
modernitenin bütünüyle olumsallığın (şans,
çeşitlilik) kontrolüne ilişkin olduğunu ileri sürer.
Ona göre, bir düzen rüyasına sahip olan modernite,
kontrol etme, düzenleme ve sınıflandırma
düşüncesine takılmıştı. Bu duruma bağlı olarak da
ulaşılan sonuç düzenlemeler, kurumlar, yasalar ve
ahlaki kodlar yoluyla düzen yaratmaya kalkışan bir
toplum olmuştur. Modern anlayış doğruluk, adalet
ve akıl için evrensel olarak uygulanabilir standartlar
belirlerken, göreceliği, belirsizliği ve muğlâklığı
bastırmaya çabalamıştır. Bu durum bütünüyle çok
asil bir çaba gibi görünürken, bu isteklere ilişkin
olumsuz sonuçlar da ortaya çıkmıştır. Örneğin
Modernite sınıflandırma yoluyla düzen yaratma
faaliyetinde ikili karşıtlıklar üretmiştir (Smith,2005, s.314).

Bauman’ın modernliğe yönelttiği
eleştirilerin başında modernliğin farklılığı bir suç,
daha doğrusu, büyük suç olarak görmesi gelmektedir.
Farklılığın modernlikten önce normal bir
şey olarak karşılandığını belirten Bauman (2003,
s.326), farklılığın, şeylerin ezeli düzeninde var olduğu
ve olması gerektiğinin düşünüldüğünü ileri
sürmektedir. Hatta farklılık, duygusallık dışı bir şey
olarak, bilişsel olarak odaklanılan bir şey değildi.
Ona göre insani farklılığın, saklanarak yaşadığı ve
bu günahkârlığın lekesinden utanmayı öğrendiği
birkaç yüzyıldan sonra, bugün, postmodern insan
(yani modern korku ve yasaklardan kurtulan
modern insan), farklılığı sevinç ve coşkuyla karşılamaktadır.
Farklılık postmodern düşüncede güzel
bir şey olarak değerlendirilmektedir.

Modernliğin düzen arama anlayışına, tekdüze
bir biçime sokma çabalarına yoğun eleştiriler getiren
Bauman, sorun çözmekdeki en çarpıcı başarıların
çözüm gerektiren sorunlar toplamına yenilerini
eklemekten başka işe yaramadığını ileri sürmektedir.
Ona göre bu durum belki de, tüm modern
toplumların en bariz göstergesi olan düzen arayışı
ve müphemlikle mücadelenin en bıktırıcı ama kaçınılmaz
iç çelişkisidir (Bauman, 1998, s.209). Doğru cevap C'dir.