Hemen her şair Farsça yerine kendi ana dilini kullanmayı tercih etmeye başlamıştır.

Hanların ve onlara tâbi beylerin keyfî hareketleri, memleketin kültürel hayatını da
kargaşa içine sokmuş,  yazılı edebiyatı epeyce zayıflatmıştır.

Kuzey’de zamanla gelişen yeni hayat, edebiyat anlayışı çok geçmeden Güney’e ulaşır,  meyvelerini vermeye başlar.

Bu devrin gazellerinde, gerçek insanî duyguların, kişisel duygu ve düşüncelerin, hayata gerçekçi bir şekilde bakışın ifade edildiği de görülür.

Gazellerde zamandan şikâyet, gittikçe gerçekçi bir anlayışa bürünerek sosyal, siyasî bir tenkit niteliği kazanır.