Nesneleri işaret yoluyla karşılayan zamirlerdir. Türkmen Türkçesinde teklik zamirleri:

buu (bu), şuu (şu), şol/şo (şu), hol (şu), ol (o) ; çokluk zamirleri: bular (bunlar), şular (şunlar), şolar (şunlar), holar (şunlar), olar (onlar).

Ha^l ekleri işaret zamirlerine de, isimlere geldiği gibi gelir; ancak araya n girer: munı (bunu), şunda, ondan. İlgi ve yönelme ha^llerindeki n nazaldır: munun˜ (bunun), şunun˜, onun˜; mun˜a, şun˜a, on˜a. “S¸ol” zamiri ha^l eklerini alırken düşer: şonun˜, şonı, şona, şonda, şondan.

Buların ulusına Nigar, ortancısına Gülruh, in˜ kiçisine bolsa Cahan diyerdiler. (Bunların büyüğüne Niga^r, ortancasına Gülruh, en küçüğüne ise Cahan derlerdi).

Bahargül, menin˜ san˜a sargacak zadım şular. (Bahargül, benim sana ısmarlayacağım şeyim şunlardır).

S¸onı getirip berersinmi? (S¸unu getirip verir misin?).