Sendikal kriz konusunda araştırmalar yapan Hyman gelecekte beş çeşit sendikal kimliğin olacağını iddia etmektedir. Birinci kimlik, emek piyasası içinde sahip oldukları vasıfların kıtlığından dolayı imtiyazlı konumda bulunan ve özellikle ileri teknolojiye dayanan imalat ve hizmet işletmelerinde çalışanların- beyaz yakalılar ve altın yakalılar- çıkarlarını savunan sendikacılıktır. Bireyselciliğin kaçınılmaz olarak kolektivizmin yerini aldığını savunan ikinci kimliğe göre ise sendikalar birey olarak işçilere hizmetler sunmalıdırlar. Üçüncü modelde ise emek ile sermaye arasında değişen güç dengeleri göz önüne alınarak, firmanın artan rekabet şartlarında ayakta kalmasını sağlamak için sendika yönetimle işbirliği içine girer ve “verimlilik koalisyonunun” bir tarafını oluşturur. Dördüncü modelde ise sendikalar ulusal düzeyde hükûmetlerle sosyal ortaklık çerçevesinde siyasi bir mübadele girmektir.  Son olarak sendikalar popülist kampanya örgütleri olarak işlev görebilirler.