Birinci dönemin ortalarında yer alan 1936 ise dönemin kendi içinde önemli bir dönüm noktası olmakta, Türkiye’de ilk defa, çalışma ilişkilerini bireysel ve toplu boyutlarıyla düzenleyen ve dönemine göre bütüncül olarak nitelendirilebilecek bir yasa çıkarılmaktadır. 1936 tarihli İş Kanunu, daha sonraki dönemlerde Türk çalışma ilişkilerinin çerçevesini çizen temel metin olmuştur. Bu temel metinde, iş mücadelesi araçları olarak grev ve lokavt yasaklanmakta, sendikalar konusunda bir düzenleme yapılmamakta, işçi temsilciliği kurumu düzenlenmekte, iş uyuşmazlıklarının çözümünde ise zorunlu tahkim sistemi getirilmektedir.