İmparatorluk’ta bağımlı çalışanlar için en çok kullanılan terim “amele” idi. Örneğin 1894-1895 Genel İstatistik Sayımı’nda bu kavram kullanılmaktaydı (Karpat, 1985: 218). Kavram, “19. yüzyılın ikinci yarısına kadar, daha çok inşaat, tarım, madencilik alanlarında yoğunlaşmış olan işgücü” için, “daha sonraki dönemlerde de, daha çok ağır işlerde çalışan vasıfsız işçileri adlandırmakta kullanılmıştır” (Sendikacılık Ansiklopedisi, 1. Cilt, “Amele” maddesi, 1996: 38). İşçiler tarafından kurulan birçok örgütün isimlerinde de, amele sözcüğü, kullanılmaktadır. Örneğin, “Amele-i Osmani Cemiyeti” gibi... “Amele” sözcüğü toplumsal olarak “küçültücü” bir anlam da içeriyordu. Öyle ki, 1923 yılında İzmir’de toplanan İktisat Kongresinde, işçi grubunun taleplerini gösteren “İktisat Esasları”nın birinci maddesi, “Amele namiyle hitap edilmekte olan kadın ve erkek erbab-ı say ve amele bundan böyle işçi denilmesi” şeklindedir