Çalışma süresine dair hukuki bir sınırlama getirmiştir.

İşçinin kişiliğini değil, çalışma gücünü kiraya verdiğini belirtmiştir.

İçeriği itibariyle eşya ve çalışanın kirası arasında bir ayrım yapmamıştır.

İşçi-işveren ilişkilerinde bireysel faydayı temel alan yaklaşım benimsemiştir.

Cumhuriyet’in ilk yıllarında da çalışma ilişkileri konusunda etkin olmaya devam etmiştir.