Ancak savaş sonrası dönemde Keynesçi politikalar, iki alanda sorunlarla karşılaşmaktaydı. Birinci sorun, üye sayıları hızla yükselen ve işsizliğin son derece az olduğu Altın Çağ’da pazarlık güçleri artan sendikaların aldığı yüksek ücret artışlarının, enflasyonist bir baskı yaratmasıydı. İkinci sorun da ekonomi fazla ısındığı zaman talebin azalmasını sağlamak için kamu harcamalarının kısılması gerekirken, halkın tepkisini düşünen hükûmetlerin bu yola başvurmakta zorlanmasıydı. İster toplu sözleşmelerle sağlanan ücret artışları, isterse yüksek kamu harcamaları nedeniyle olsun, enflasyonist bir ortam doğduğu zaman, ücret artışlarını sınırlayan ve kamu harcamalarını kısan politikalara başvurabilmek, toplumsal bir uzlaşmayı gerektiriyordu. Bunun için de işçi ve işveren örgütlerinin hükûmetlerle ortak hareket etmelerinin sağlanması şarttı. İşverenler açısından ise işsizliğin az olduğu bir ortamda, firmalar arasındaki kıt emeği çekme rekabetinin azaltılması gerekliydi. Aksi takdirde tüm işverenler, hızla artan ve verimlilik artışlarının sınırını zorlayan ücret maliyetleri ile karşı karşıya kalacaklardı.