Ara dönemde çalışmaya ilişkin bireysel koşullar ve örgütsel analiz olarak iki temel ilgi alanı edinen çalışma sosyolojisinin son döneminde yine bir kırılma yaşanmıştır. Bu kırılmada temel olarak iki gelişmenin etkin olduğu söylenebilir. Bunlardan birincisi, II. Dünya Savaşı sonrası dönemde çalışma yaşamının büyük oranda, çalışanların refahı ve yönetsel süreçlere katılımı ile ilgili olduğunu düşünen görüşlerin; 1970’lerin toplumsal ve ekonomik ortamında dönüşmeye başlamasıdır. Özellikle çalışmanın kolektif yönünden ilham alan “çalışma sosyolojisi” de bu dönüşümden etkilenmiştir. Kitle üretim modelleri ve onu çevreleyen toplumsal sistemlerin krize girmesi, değişim taleplerini güçlendirmiştir. İkinci etken bununla bağlantılı olarak radikal fikirlerin yükselmesidir. Özellikle 1960’ların sonundan itibaren “kapitalist” üretim ve çalışma fikirleri yoğun bir eleştiriyle karşılaşmıştır. Bu eğilimin doğal sonucu olarak da çalışmayı belirleyen yapısal unsurların kapsamlı bir şekilde yerilmesi gündeme gelmiştir. Son dönem çalışma sosyolojisinde ortaya çıkan yeni eğilimler ise Yeni Örgüt Kuramları başlığı altında işaret edilebilecek olan, Yalın Üretim, Neo-Fordizm, Örgütsüz Kapitalizm ve Ağ Toplumu iken, Emek Piyasası Kuramları başlığı altında işaret edilebilecek olan Emek Süreci Teorisi ve Yeni İktisat Sosyolojisidir.