Umumi Hıfzıssıhha Kanunu
1593 sayılı ve 1930 tarihli Umumi Hıfzıssıhha Kanunu’nun bazı hükümleri çalışma
yaşamının denetimine ilişkin hükümler içermektedir. Gerçi hükümlerin bir kısmı
günümüzde anlamını yitirmişse de (mesela 12 yaşından aşağı bütün çocukların
fabrika ve imalathane gibi her türlü sanat müesseseleriyle maden işlerinde amele ve çırak olarak istihdamını yasaklayan hüküm gibi (mad.173) varlığını hâlen
devam ettirmektedir. Ayrıca başka hükümlerde de eskimiş sayılan düzenlemelere rastlamak mümkündür. Ancak zamanımızda Umumi Hıfzısıhha Kanunu’nun
bazı hükümlerinin hâlen mevzuatımıza ışık tuttuğu da bilinen bir gerçektir.
Umumi Hıfzıssıhha Kanunu’nda işçilerin sağlıklarının korunması ve buna
ilişkin tedbirlerin alınması için dönemin sorumlu bakanlıklarınca birlikte bir tüzük çıkarılması gerektiğine değinilmiştir. Ayrıca Umumi Hıfzısıhha Kanunu’nda
işyerlerinde ve bunların müştemilatında (eklentilerinde) bulunması gereken sıhhi
şartların sağlanması, işyerlerinde kullanılan araçlardan, makinelerden ve hammaddelerden kaynaklanacak iş kazaları ve meslek hastalıklarına karşı tedbirlerin
alınması gerektiği ifade edilmektedir (mad.179).
Ayrıca en az elli işçi çalıştıran işyerlerinde hekim bulundurulması ve işçilerin tedavilerinin yapılması zorunlu tutulmuştur. Büyük işyerlerinde ve iş kazası
riski yüksek olan yerlerde işyeri hekimleri sürekli olarak bulundurulmalıdırlar.
Bunların dışında işyerlerinde meydana gelmesi muhtemel kazalara karşı başka tedbirlerin de düşünüldüğü görülmektedir (mad.180). Böylelikle Cumhuriyet’in
ilk kuruluş yıllarında önemli bir öngörü ile çalışma yaşamının risklerine karşı çalışanları koruyucu ve çalışma yaşamının denetlenmesine yol açan düzenlemelerin
hazırlandığı görülmektedir.