Osmanlı İmparatorluğu’ndan köylü bir tarım toplumu devralan Türkiye Cumhuriyetinin ilk yıllarında nüfusun yüzde 13,5’i kentlerde yaşamaktaydı. Bu oran 1950’ye kadar pek değişmemiştir. 1950’den itibaren hızlanan kente göç sonucu, kentli nüfus oranı ilk kez 1985 yılında kırda yaşayan nüfus oranını geçmiştir.