Çevrecilik ilk ortaya çıktığı dönemde insan merkezli (anhtropocentric) bir içeriğe sahipti. Bu anlamıyla çevrecilik, doğal çevrenin sonuç olarak insan mutluluğu ve refahı için araçsallık taşıdığını kabul eder. Başka bir deyimle, doğal çevre nihai olarak insan refahı ve mutluluğu için vardır ve anlamlıdır. Buna karşın doğa merkezli çevrecilik (ecocentrism) ise doğanın, insan varlığı ve refahından bağımsız olarak kendi başına bir varlık alanı olduğunu ve dolayısıyla, var olma hakkı olduğunu kabul eder.