19. yüzyılın son çeyreğinde yaşanan krizler, siyasal ve toplumsal dönüşümler, yoksulluğu daha da artırmıştır. Yeniden biçimlenen dünyada, klasik iktisadın serbest piyasanın zenginliği sağlayacağı ve yoksulluğun da ortadan kalkacağına inanılmıştır. Bir başka ifadeyle modern toplumda Durkheimci kolektif bilincin, çalışma etiğinin ve liberalizmin bırakınız yapsınlarcı piyasa anlayışına göre, çalışabilecek yoksulların yoksulluğunu kendiliğinden çözülebileceğine inanılmıştır. Çalışamayacak durumda olan kimsesiz yaşlı, çocuk ve düşkünlerin ise, yoksulluklarının giderilmesinde geleneksel dayanışma kurumlarının yanında yerel kamusal kurumlara kısmi yoksulluk yasalarıyla yardım yapılması öngörülmüştür.