Doğrudan kaynaklar, uygulayıcı bakımından bağlayıcıdır. Uygulayıcı, somut olayda karar verirken doğrudan kaynakları göz ününde bulundurarak bir sonuca varmak zorundadır. Uygulayıcı doğrudan kaynaklara aykırı karar veremez. Ceza hukukunun doğrudan kaynakları; anayasa, kanunlar ve milletlerarası anlaşmalardır. Doğrudan kaynaklardan farklı olarak, dolaylı kaynaklar hukuki sorunun çözümünde doğrudan uygulanmamakta sadece uygulanacak olan kuralın anlaşılması ve yorumlanmasında kullanılmaktadır. Doğrudan kaynaklar uygulayıcı bakımından bağlayıcı olduğu hâlde dolaylı kaynaklar bağlayıcı olmayıp göz önünde bulundurulabilir. Ceza hukukunun dolaylı kaynakları, yüksek mahkeme kararları ve doktrinden ibarettir. Yüksek mahkeme kararları ilk derece mahkemeleri bakımından bağlayıcı değildir. Başka bir anlatımla ilk derece mahkemelerinin bu kararlara uygun hüküm verme mecburiyeti yoktur. Örneğin ilk derece mahkemesi, hükmün temyiz edilmesi üzerine Yargıtay’ın vermiş olduğu bozma kararı ile bağlı olmayıp direnme kararı verebilir. Fakat hemen belirtmek gerekir ki 4.2.1983 tarih ve 2797 sayılı Yargıtay Kanunu’nun 45. maddesinde yer alan “içtihadı birleştirme kararları benzer hukuki konularda Yargıtay Genel Kurullarını, dairelerini ve adliye mahkemelerini bağlar.” hükmü buna istisna oluşturur. Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararları bağlayıcıdır.