Bilmece: Bir şeyin adını söylemeden, bazı özelliklerini üstü kapalı bir şekilde anlatarak onun ne olduğunu bilmeyi dinleyen ve okuyana bırakan oyun, eğlence olarak tanımlanan bilmece, Türk halk edebiyatının önemli ürünlerinden biridir (Yalçın Aytas, 2003).

Destan: Dilimize Farsçadan geçtigi bilinen ve “efsane, mesel, hikâyet-i güzeştegân” karşılıkları olan bu kelime Batı’da da farklı sözlerle ifade edilmiştir. Sözlüklerde hikâye, efsane, masal, epos anlamı verilen destanlar, milletlerin hayatında büyük etkiler yaratan tarihî olayların, olağanüstü olay ve kahramanlarla bezenerek ölümsüzleştirilmesine dayanan halk edebiyatı ürünleridir, milletlerin hafızasını yansıtırlar.

Fabl, kahramanları insana özgü karakter ve davranışlara sahip hayvan, bitki ve cansızlar olan; kısa, öğüt veren, başında ya da sonunda öğüt bölümünün yer almasıyla klasik masaldan ayrılan hikâyelerdir.

Gezi yazısı, anı ve günlük gibi değişik edebiyat türlerine kaynaklık eden, gezilen görülen yerlerin çok geniş açılardan anlatıldığı yazı türüdür. Gerçekçi olması ve belgelere dayanması açısından tarihin ve coğrafyanın önemli kaynakları arasında yer alır.

Anı, kişinin yaşadıkları, gördükleri ve işittiklerini, üzerinden belli bir zaman geçtikten sonra hatırlaması ve bu hatırladıklarını kendi algı ve bakış açısına göre yazmasıdır.