Erken müdahale yaklaşımları temel olarak üç temel varsayıma dayanmaktadır. Bu varsayımların ilki “eksiklik”lere odaklanmıştır. Bireyin gelişiminde kritik dönemlerde sağlanan deneyimlerin etkili olduğunu vurgular. Bu varsayıma göre, özellikle düşük sosyoekonomik düzeydeki çocuklara öğrenmeye yönelik yeteri kadar deneyim sağlanmazsa gelişimsel eksikler oluşacaktır. İkinci varsayım birçok erken müdahale araştırmasının temelini oluşturan “önleme”ye odaklanmıştır. Alanyazında bu varsayım çoğunlukla kartopu etkisiyle birlikte ele alınır. Bu varsayıma göre, çocuğun yaşamındaki yoğun deneyimler süreğen ve yığışımlı bir etki meydana getirmektedir. Üçüncü varsayım ise günümüzde de oldukça ilgi gören “çevresel değişiklik” varsayımıdır. Bu varsayıma göre, yalnızca çocuğa yapılan eğitimler ile anlamlı bir etki elde edilmesi olanaklı değildir. Çocuğun yaşantısında değişiklik meydana getirebilmek için toplumun ve ailenin yeniden yapılandırılması gerekmektedir. Ekolojik sistem teorisinin temelini oluşturan bu varsayım, erken müdahale yaklaşımlarında aile katılımının ve toplumsal desteğin önemini vurgulamaktadır (Akoğlu ve Şipal, 2012).