Çocuğun yaşamının ilk yıllarındaki yaşantılarının niteliği, onun gelecekteki başarılarının belirleyicisi olduğu gibi, tüm kişilik gelişimini de önemli ölçüde belirlemektedir. Çocuğun içinde yasadığı çevresel koşulların ve aile ortamının niteliğinin, çocuğun gelişimini olumlu ya da olumsuz yönde etkilediği göz önüne alındığında, erken çocukluk döneminde çocuğa sunulan koşulsuz sevgi, güven verici ortam ve zengin uyaranlarla desteklenmiş bir çevre, onun gelişimini tüm yönleriyle destekleyerek tüm gelişimine temel oluşturmaktadır. Bu nedenle, erken yıllarda aileyi de sürece dâhil eden anne-baba-çocuk etkileşimine yönelik eğitim programları, çocuğun gelişiminde özellikle de risk altındaki çocuğun gelişiminde etkin bir rol oynamaktadır. Bu noktadan hareketle, erken çocukluk yıllarında çocuğun ilk ve en önemli eğitimcisinin anne-baba olduğunu temel alan erken müdahale programları, anne-babaya sosyal destek sağlama, aileye bebeğin gelişiminde ilk yıllar ve aile desteğinin önemi konusunda bilgilendirme, deneyim kazandırma, çocuk gelişimi ve disiplini konularında aileye stratejiler öğretme ve rehberlik yapma, anne-babaların problem çözme becerilerini geliştirmenin yanı sıra, ailelere eğitim ve iş olanakları sağlama gibi birçok amaca hizmet etmektedir. Bunun yanı sıra bu programlar; anne-babaların öz güvenlerini geliştirmek, kendi potansiyellerini belirleyerek geliştirmelerini sağlamak, olumsuz davranışlarını değiştirmek, ailelerin birbirleriyle bilgi ve deneyimlerini paylaşmalarını sağlamak, anne-babaları ve diğer aile üyelerini çocuğun bakımı, gelişimi ve eğitimiyle ilgili konularda desteklemek ve bu yolla ebeveyn-çocuk iletişimini arttırmayı hedeflemektedir.