Peter Slade, Johnson gibi çocukların mutlu olmalarının her şeyin önünde olduğunu ve çocukların kendine ait bir dünyası olduğunu ve yetişkin dünyasından farklı özellikler taşıdığını, oyunun kendini ifade edebilmesini sağlayan dillerinden biri olduğunu ve oyunun çoçukları yetişkinlerden ayıran özelliklerden biri olduğunu savunmaktadır. “Çocuk Draması” kuramında çocukların mutluluğunu, özgürlüğünü en üst sıraya koyarak vurgulamıştır. Slade, dramanın erken yaşlarda başladığını, bebeklerin anlamsız ve sürekli birbirini takip eden davranışlarının (ses çıkarması, el hareketleri, baş hareketleri gibi) dramatik etkinliklerinin oyun kaynaklı ve dramatik oluşlarının ilk denemeleri olduğunu ve bu etkinliklerle yeni becerileri kazanma yoluyla kendine özgü bir drama süreci oluşturduğunu bunun da kendine özgü özellikleri olan bir sanat formu olduğunu vurgulamıştır.