Freud çocukların duygusal gelişiminde önemli bir yere sahip olan oyunu, onların, en çok sevdiği ve ilgilendiği uğraş olarak tanımlar. Çocuğun bilinçaltına açılan bir pencere olarak tanımladığı oyunun, duygusal boşalımı sağladığını belirtir. Oyun oynarken çocuk, sözel olarak ifade edemediği korku ve kaygılarını açığa çıkarır (Elkind, 2001) ve onları bilinç düzeyine iterek kurtulmaya çalışır. Böylelikle günlük yaşamdaki sorunlarla başa çıkmayı öğrenir (Saracho ve Spodek, 1998).

Oyun sırasında çocuk, kendisine olumsuz duygular yaşatan kişinin yerine geçer ve yaşadığı olumsuz duyguları bir insan veya nesneye yansıtır. Bir diğer deyişle, sıkıntı veren olaylarla pasif değil aktif olarak, kurban değil patron olarak başa çıkmaya çalışır. Örneğin, annesi tarafından sevmediği bir yemeği yemeğe zorlanan çocuk, oyun sırasında kendisi anne olup kardeşine bu yemeği yedirmeye çalışabilir. Yaşadığı herşeyi, olumsuz olanlar da dahil olmak üzere, oyununda sık sık tekrar eden çocuk, olaylara egemen olacak, böylelikle içindeki olumsuz duygulardan kurtulacak, korkularını yenecek ve günlük yaşamda doyuma ulaşmayan sosyal ve duygusal isteklerini doyuracaktır.