Bütünüyle halkın malı olan halk edebiyatı nesri, büyük öl­çüde sözlü geleneğe bağlıdır. Ağızdan ağıza veya ne­silden nesile sözlü olarak aktarılagelmiştir. Masal­lar, efsaneler, menkıbeler, hikâyeler, mizahi fıkralar, halk nesrinin belli başlı türlerini oluşturur. Halk nesrinin temel özelliği, halk dili ile ifade edilmiş olmasıdır. Bu nedenle açık, yalın ve doğaldır. An­cak söylendiği anda yazıya geçirilmediği için halk edebiyatı nesri üzerinde konuşmak zordur. Bazıları, üzerinden uzun zaman geçtikten sonra yazıya geçi­rilmiş ve günümüze ulaşma olanağı bulabilmiştir. Bunun en güzel örneği, XV. yüzyılın sonu ile XVI. yüzyılın başında yazıya geçirilmiş olan Dede Kor­kut Hikâyeleri’dir. Toplam on iki hikâyeden mey­dana gelen Dede Korkut Hikâyeleri’nde, manzum ve mensur anlatım iç içedir. Mensur kısımlar açık, yalın ama işlenmiş ve ahenkli bir dile sahiptir. Yer yer de kalıplaşmış ifadeler yer alır. Diğer şıklarda yer alan eserler ise divan edebiyatı ürünleridir. Doğru cevap A’ dır