Şiir, kelime ve mısralardan oluşan bir bütündür. Gerçekte güzel olan kelime ya da mısra değildir, sözcüklerin aralarında kurdukları anlamsal bağlantılar ve böylece oluşan organik bütünlüktür. Fakat ne yazık ki şiir geleneğinde kelimeler söyleniş tarzlarını, kullanılış şekillerini de beraberinde getirmektedir. Eski şiirin bir özelliği de kelimelerin belirli biçimlerde söylenebilmesi, kendi edalarını kendilerinin belirlemiş olmasıdır. Bunun adı ise “şairâne”dir. Söz konusu edayı getiren sözcüklerden oluşan sözlükten kurtulmadıkça şairâneden kurtulmaya da imkân yoktur.