Edebiyatta gerçekçilik anlayışı; gözlemci gerçekçilik, eleştirel gerçekçilik ve toplumcu gerçekçilik olarak üç ayrı çizgide gelişmiştir. Gözlemci gerçekçilik dış gerçeğin olduğu gibi esere yansıtılmasını, eleştirel gerçekçilik gözlemin eleştirel bir nitelik taşımasını içerirken; toplumcu gerçekçilik tezli oluşu, gerçekliği Marksizm düşüncesi çerçevesinde yorumlamasıyla ötekilerden ayrılır. Toplumcu gerçekçilik, Marksizm’in sanat-edebiyat alanına yansımasıdır. 1934’te Moskova’da toplanan Yazarlar Birliği Kongresi, Maksim Gorki tarafından özetlenen dört ilkeyle toplumcu gerçekçiliğin ölçütlerini ortaya koymuştur. Buna göre:

1. Toplumcu gerçekçilik daha önceki eleştirel gerçekçilikten farklı olarak pragmatik

bir edebiyattır ve bir tezi savunur.

2. “Sosyalist bireysellik ancak kolektif emek içinde gelişebilir.” Edebiyatta insanı

belirleyen en temel öğe kolektivizmdir.

3. “Yaşam eylemdir ve yaratmaktır. Yeryüzünde yaşayan insanın ulaşmak isteyeceği

i en son amaç yeryüzünde yaşamak mutluluğudur.” Yani yaşam,

maddesel ve doğal olanla sınırlıdır.

4. “Sosyalist bireyselliğin geliştirilmesi bu edebiyatın ana amacıdır.” Toplumcu

gerçekçilik didaktik bir amaç taşır.

Yanıt A seçeneğidir.