İkinci Yeni şairleri her şeyden önce  dil üzerinde özel bir dikkatle durmuşlar ve dili bir iletişim aracı  olarak değil, estetik  bir nesne  yaratmanın malzemesi olarak görmüşlerdir. Buna  bağlı olarak onların şiirlerinde;

1. Sözdizimsel sapmalar,
2. Alışılmamış bağdaştırmalar, c.  Düz mantığa aykırı ifadeler
   temel  yapı  öğeleri olarak göze  çarpar. Böylece dil, alışıllmış konuşma ve yazı dilinin  özelliklerinden uzaklaşarak, ressamın renklerle, müzisyenin sesle, heykeltıraşın mermerle ilişkisine  benzer  bir ilişkinin  nesnesi durumuna gelmiştir.