Yaşlıların muhafazakâr olmaları, alışkanlıkları, sosyal fırsatlardan soyutlanmaları ve eskisinden daha az enerjiye sahip olmaları gibi bazı sorunlar, öğrenme konusundaki ilgilerini azaltmaktadır.

Yaşlılık döneminde dua, ibadet ve dinî uygulamanın sıklık ve sürekliliğindeki artış, bazı araştırmacılarca geçmişi onarma ve telafi etme çabası olarak yorumlanmaktadır. Zira geçmişte yapılan yanlışlardan hissedilen suçluluk ve günahkârlık duygusu, bağışlanma arzusunu yaşlılık döneminde diğer dönemlerden daha fazla ateşleyebilmektedir Yaşlılık döneminde din, en önemli psiko-sosyal uyum faktörlerinden birisidir. Konuyla ilgili yapılan bazı araştırmalar, yaşlılarda Allah inancının daha kesin ve kararlı bir şekil aldığını, ölüm sonrası hayata, ilahî mahkemeye, cennet ve cehennemin varlığına olan inancın bu dönemdeki bireylerde belirgin bir artış gösterdiğini ortaya koymuştur. Yaşlıların özellikle ahiret inancına daha çok önem atfetmeleri, dini onların hayatında diğer yaş gruplarından daha önemli hale getirmekte, ilerleyen yaşlarda insanlar dinî hayatın en belirgin göstergesi olan ibadetlerin en olgun şekillerine ulaşabilmektedir