Papalar önemli meseleler için “legate”ler görevlendirirdi. Daha az önemde konular için ise “nuncius”lar yeterliydi (halen Papa’ların büyükelçileri için kullanılmakta olan Nonce Apostolique unvanının aslı da bu kelimeden gelmektedir). Aslında bütün hükümdarlar ve prensler arasındaki ilişkilerde çok yaygın şekilde kullanılan nuncius’lar, “canlı mektup” diye nitelendirilmelerine yol açan biçimde pek kısıtlı yetkilere sahipti.