Elçinin dokunulmazlığına ilişkin kurallar pek az değişiklikle bugün de uygulanan sistemi çağrıştırıyorsa da uygulamada elçilerin dokunulmazlıklarına her zaman özen gösterilmiyordu. Örneğin elçilerin dokunulmazlıkları “genel çıkara hizmet etme” kuralına uymadığı ileri sürerek kolaylıkla yok sayılabiliyor veya bulundukları ülkenin hükümdarı aleyhine komplo yapmak gibi gerekçelerle gözardı edilebiliyor, hatta elçiler hapsolunuyor veya kötü muameleye maruz kalabiliyordu. Doğru cevap A'dır. 

Müzakereler için ‘uygun bir mevsim’ olduğu yaklaşımını ortaya atan Francesco Guicciardini, müzakereler konusunda “uygun mevsimin” beklenmesinin yararlarından ve bir anlaşmaya varıldığında bunun uygulanmasının sağlanması için karşılıklı garantiler verilmesinin öneminden bahseder. Doğru cevap E şıkkıdır. 

1919-20 yıllarında toplanan Paris Konferansı Viyana Konferansı’ndan farklı olarak sadece galip ülkelerin katıldığı konferanstan önce bir gündem üzerinde anlaşmaya varılmamış olduğu için delegeler hangi konuların hangi sırayla ele alınacağını bilmiyorlardı. Konferans, çoğu toprak konularıyla meşgul olan elli sekiz ayrı komiteye bölündü. Bu komitelere katılanlar toplam 1.646 toplant› yapıldı. Sonucunda konferans Versailles Antlaşması’yla sona erdi.

Papalar önemli meseleler için “legate”ler görevlendirirdi. Daha az önemde konular için ise “nuncius”lar yeterliydi (halen Papa’ların büyükelçileri için kullanılmakta olan Nonce Apostolique unvanının aslı da bu kelimeden gelmektedir). Aslında bütün hükümdarlar ve prensler arasındaki ilişkilerde çok yaygın şekilde kullanılan nuncius’lar, “canlı mektup” diye nitelendirilmelerine yol açan biçimde pek kısıtlı yetkilere sahipti.

1832 yılından beri Reisülküttaplık makamında bulunan Mehmet Akif Efendi Hariciye Bakanı unvanını alan ilk devlet adamı olmuştur.

Haberciler genellikle bir mesaj değneği gibi tanıtıcı
bir işaret taşır ve merasimle karşılanırlardı. Temsilci olarak kadınların gönderilmesi tercih edilir, zira onlara büyülü bir kutsallık atfedildiği gibi cinselliklerini kullanmalarının avantaj sağlayacağına inanılırdı.

Milli Eğitim Bakanlığı Türk Ansiklopedisi’nin diplomasi tanımı ‘uluslararası hukukta uluslararası ilişkilerin bilimi ve yürütülüşü’ şeklindedir.

Diplomasi ve diplomasiyle ilgili davranışlar hakkındaki bazı ilginç düşüncelerini  daha çok Ricordi (Tutanaklar) adlı bir eserde toplayan kişi Guicciardini'dir.

Cemiyetin on dört yıl gibi uzun bir süre Genel Sekreterliği’ni yapmış olan İngiliz Sir Eric Drummond’u, “uluslararası sekretarya” kurumunun yaratıcısı olarak kabul etmek gerekir. Çünkü Eric Drummond, bu gibi uluslararası iş birliği örneklerinde her ülkenin kendi sekretaryasına sahip olması biçimindeki geleneksel uygulamaya karşı mücadele vererek ilk defa ortak ve daha da önemlisi bağımsız ve tarafsız sekretarya fikrini kabul ettirebildiği gibi, bu kurumun birçoğu bugüne kadar değişmemiş olan ilkelerini de saptamıştır.

Sir Ernest Satow'un ismi, diğer eserlerinden çok en tanınmış kitabı olan Diplomatik Uygulama Rehberi ile anılmaktadır. Doğru cevap A şıkkıdır. 

Diplomasi uluslararası ilişkilerin şekillenmeye başladığı 15. yüzyıldan itibaren üzerinde durulmaya başlanan bir alan olmuştur. Doğru cevap C şıkkıdır. 

W.Wilson'un "yeni diplomasi'' demekle kast ettiği ''ahlak''dır. 

Elçilerin aynı zamanda görevleri gereği gittikleri ülkenin hükümdarı ve başbakanına Osmanlı padişahı ve sadrazamı tarafından yazılmış mektuplar götürdükleri ve “Name-i Hümayun” denilen bu mektupların gerek seyahat sırasında, örneğin sınırlarda gerekse kabul merasimlerinde, özel protokol uygulamalarına konu oldukları bilinmektedir. Bu mektuplar esas olarak dış ilişkileri güçlendirmek ve daha da çoğunlukla Osmanlı nüfuz ve gücünü hatırlatmak amacını gütmekteydi.

Günümüz çok taraflı diplomasisinin temelleri ''Milletler Cemiyeti''nde atılmıştır.

Diplomasi dış politikanın aracıdır

20. yüzyıl dünya politikalarının sık sık ön plana çıkan teması olan, diplomatik uygulamaların ideolojinin gereklerine uydurulması konusu, iki savaş arası dönemde de gündemin üst sıralarındaydı. Troçki’nin Bolşevizm’in kısa sürede dünyayı fethederek klasik diplomasi ve araçlarını gereksiz hâle getireceği inancının boşa çıkmasından sonra, Sovyet devletinin doğması “ulusal sosyalizm” kavramı ve Sovyetler Birliği’nin 1934’te Milletler Cemiyeti’ne üye olmasıyla yeni Rusya, diplomatlardan vazgeçmek bir yana onlara daha çok ihtiyaç duyar duruma gelmişti.