İmparatorluk zayıflayınca Avrupalı güçlerle daha düzenli bir ilişki kurma ihtiyacı doğdu. Ancak bu defa bu ülkeler Osmanlıları Avrupa uluslararası ilişkiler ve hukuk sistemine almakta istekli olmadı. Osmanlı Devleti’nden Kanuni’den beri sağlamış oldukları ticari ve hukuki tavizleri garantiye almadan bu yönde adım atmadılar. 

Tanzimat Fermanı ve daha sonra Islahat Fermanı ile bu garantiyi sağladıktan sonra 1856 Paris Konferansıile Osmanlıları Avrupa Devletler Konseri’ne kabul ettiler. Bu şekilde Osmanlı Devleti uluslararası hukukun taraflarından biri oldu. Ancak Osmanlılar hiçbir zaman Avrupa ailesinin bir ferdi olarak görülmemiş, ilişkiler giderek eşitsiz bir nitelik kazanmıştır. Devlet son döneminde uluslararası politika ve diplomasi kurallarının uygulaması göstermelik bir faaliyetten ibaret kalmıştır.