İmparatorluk zayıflayınca Avrupalı güçlerle daha düzenli bir ilişki kurma ihtiyacı doğdu. Ancak bu defa bu ülkeler Osmanlıları Avrupa uluslararası ilişkiler ve hukuk sistemine almakta istekli olmadı. Osmanlı Devleti’nden Kanuni’den beri sağlamış oldukları ticari ve hukuki tavizleri garantiye almadan bu yönde adım atmadılar. 

Tanzimat Fermanı ve daha sonra Islahat Fermanı ile bu garantiyi sağladıktan sonra 1856 Paris Konferansıile Osmanlıları Avrupa Devletler Konseri’ne kabul ettiler. Bu şekilde Osmanlı Devleti uluslararası hukukun taraflarından biri oldu. Ancak Osmanlılar hiçbir zaman Avrupa ailesinin bir ferdi olarak görülmemiş, ilişkiler giderek eşitsiz bir nitelik kazanmıştır. Devlet son döneminde uluslararası politika ve diplomasi kurallarının uygulaması göstermelik bir faaliyetten ibaret kalmıştır. 

İslami hukuk prensiplerine göre Osmanlıların yabancı ülkelerle yaptıkları her türlü anlaşma şeyhülislamın denetiminden geçerdi. Bu anlaşmalar ve genellikle Müslüman olmayan ülkelerle dış temaslar İslam hukuku dışında tutulurdu. “Aman” ilkesine göre yabancı devletlerle süresi on yılı geçmeyecek mütarekeler yapılabilirdi. Ancak, nihai amaç bütün dünyayı İslamiyet’in egemenliği altına almak olduğundan, kalıcı anlaşmalar söz konusu değildi.

Soruda yer alan diplomasi tanımı Ernest Satow'a aittir. Diğer seçeneklerde yer alan kişiler diplomasi ile ilgili tanımlar geliştirmiş olsalar da soru da yer alan tanım Ernest Satow'dir. bu kapsamda doğru seçenek E seçeneğidir.

2. Dünya savaşın galipleri olan ABD, Sovyetler Birliği, İngiltere, Fransa ve Çin’in ortaklaşa yöneteceği ve son sözü söyleyeceği bir global teşkilat modeli hayata geçirildi. Bu şekilde, 1942’de, aslında Mihver devletlerine karşı savaşan Müttefik Cephesi’ne tüm dünya ülkelerini kapsama iddiasındaki Birleşmiş Milletler adı verildi. Bu iddia savaş sonrası dönemde gerçek olacak ve Birleşmiş Milletler dünyada bugün sayıları 200’e yaklaşan tüm ülkelerin üye olduğu bir kuruluş hâline gelecekti

III. Selim, devlet teşkilâtındaki diğer bazı reformlarla birlikte yabancı ülkelere üçer yıl süre ile mukim elçiler gönderme kararını veren Osmanlı padişahıdır.

Geleneksel diplomasiye en büyük darbeyi Woodrow Wilson vurmuştur. Ocak 1917’de daha önce müttefiklerin savaş sonrası amaçları hakkında kendi vasıtalarıyla bilgi edindikten sonra, Amerikan Senatosu’nda yaptığı bir konuşmayla eşitler arasında müzakere edilecek bir “zafersiz barış” yapılması çağrısında bulundu. Sonra, güçler dengesinin yerini alacak bir “ortak güç” sisteminin
kurulmasına desteğini yineledi ve nihayet devletlerin farklı değil ortak çıkarlar gözetecekleri bir uluslararası teşkilât kurulmasını önerdi. Dahası, gizli diplomasiyi reddederek “açık olarak müzakere edilecek açık anlaşmalar”dan söz etmeye başladı. Wilson eski diplomasi değerlerine karşı yürüttüğü bu yeni “ahlâklı diploması” veya “ahlâki diplomasi” girişimini, bu değerlerin kaynağı olan Avrupa merkezli uluslararası düzeni kökünden sarsabilecek güçteki ekonomik kudret ve askerî potansiyeline dayandırmaktaydı.

Elçi olarak yabancı ülkelere gönderilenler belirli sınıflardan seçilmezdi ve görevi gereğine göre çeşitli mesleklerden başarılı ve şöhret sahibi kişilere sefaret görevi verilmekteydi. Elçilerin çoğu kez yabancı dil bilenlerin veya en azından yabancı dilden az çok anlayanların arasından seçilmesine çaba gösterilirdi.

Türkiye Milletler Cemiyetine 1932 yılında üye olmuştur.

Bolşeviklerin ve özellikle ilk dışişleri halk komiserliğine atanan Troçki’nin dış ilişkilere yaklaşımı son derece radikaldi. Onların düşüncesine göre komünist devrimi nasıl olsa bütün Avrupa’ya yayılacaktı, sonra da sırada bütün dünya vardı. Dolayısıyla “dış ilişkiler” ancak geçici bir durum olabilirdi.

Paris Konferansındaki önemli bir yenilik ilk defa bir ABD cumhurbaşkanının bizzat bir Avrupa Konferansı’na katılması, bir uluslararası anlaşmayı müzakere etmesi ve sonuçta Avrupa politikalarında bu kadar önemli bir rol oynamasıydı. Wilson’un Paris’teki mevcudiyeti bile başlı başına Avrupa devletler sisteminin çöküşe geçtiğinin bir işaretiydi.

İlk Çağ diplomasisinin gerçekte ne şekilde uygulandığı belirsizdir. Kesin olan o
zamanki diplomasinin süreklilik göstermediği ve kalıcı kurumlara sahip olmadığıdır. İlk diplomatik faaliyetler hakkındaki en elle tutulur delillere Doğu Akdeniz
topluluklarında rastlıyoruz. Mezopotamya şehir devletleri arasındaki anlaşmaların kayıtları İÖ. 2850 yılına dayanmaktadır.

Avrupa Konseri'nin temeli Viyana Kongresi'dir.

17. yüzyılda On Üçüncü Louis’nin Başbakanı Kardinal Richelieu ilk defa savaştaki düşmanlar olduğu kadar barıştaki dostlarla ‘arada sırada’ değil ‘sürekli müzakere’ hâlinde olunması fikrini ortaya attı. Bunun için devamlılık gösteren ve yaygın bir diplomasi ağı oluşturmaya çalıştı.

Rusya’yı Avrupa devletler sistemine sokmak ve Sovyet dış politikasını ve mekanizmasını Avrupa normlarına uydurmak görevi, Mart 1918’de Troçki’nin ye-rine Dışişleri Komiserliği’ne gelen Çiçerin’e düştü.

Azerbaycan’ın ilk dışişleri bakanı, Bakü’ye dönmeden önce ülkemizin BM Daimi Temsilciliği’nde temsilcilikte bir masa verilerek eğitilmiştir.

Çarlık Rusya’sının çöküşü ve geçici liberal bir hükümetin kuruluşu 1917 Mart ayında gerçekleşmiştir.

Osmanlı Devleti’nin diplomasi alanındaki en önemli adımları II.Mahmut zamanında atılmıştır. Reisülküttaplığa bağlı Tercüme Odası kurulmuş, Divan-ı Hümayun tercümanlarının Fener Rumları’ndan seçilmesinden vazgeçilmiştir.

Soğuk Savaş dönemi ekonomik ve güvenlik amaçlı NATO'ya karşı ''Varşova Paktı'' oluşturulmuştur.

İngiliz diplomatı Sir Victor Wellesley diplomasi ve dış politika kavramları arasındaki ayırımı şu şekilde özetlemiştir: ‘Diplomasi politika değil politikayı uygulayan araçtır. Bu iki unsur birbirini tamamlar zira biri diğerinin işbirliği olmadanharekete geçemez. Diplomasi dış politikadan bağımsız bir mevcudiyete sahip değildir, fakat her ikisi birlikte tek bir icra politikası oluşturur - politika stratejiyi saptar, diplomasi ise taktikleri’. Doğru cevap A'dır.