Batılı devletlerin Fatih Sultan Mehmet’ten beri İstanbul’da daimi elçi bulundurmalarına karşı, padişahlar dış ülkelere geçici “fevkalade” elçiler göndermekle yetinmişlerdir.Bu tutumun nedenleri üzerinde çeşitli fikirler ileri sürülmüştür. Bunlardan biri, Osmanlı Devleti’nin kendine güveninin dorukta olduğu yükseliş döneminde kendine yeterlilik ilkesini benimsemiş olduğu, bu nedenle başka ülkelerle ilişkileri önemsemediğidir. 17. ve 18. yüzyılda da bu eski infiratçı gelenek sürdürülmüştür. Osmanlı Devleti’nin söz konusu içe dönüklüğü 19. yüzyıl Batılılaşma hareketlerine rağmen imparatorluğun çöküşüne kadar sürmüş, bu anlayış cumhuriyet dönemi diplomasisi üzerinde de etkin olmuştur. Diğer bir görüşe göre, İslâm dininin temelleri üzerine oturtulan Osmanlı Devleti’nin, daha önce değindiğimiz Dar’ül İslâm, Dar’ül Harb ayırımı dolayısıyla diğer dinleri kabul etmiş toplumlarla barışçı yollarla ve eşit şartlarda ilişki kurması sözkonusu olamazdı. Doğru cevap D'dir.