Osmanlı Devleti’nin diplomasi alanında sonraki en önemli adımları II. Mahmud zamanında atılmıştır. Bu padişah dönemindeki bir gelişme, 1821’de Bâbıâli’de Reisülküttaplığa bağlı bir Tercüme Odası kurulmasıdır. Yabancı büyükelçilerle teması sağlamakla görevli Divan-ı Hümayun tercümanlarının Fener Rumlarından seçilmesi uygulamasına son verilmiş ve İslâmiyet’i kabul etmiş kişiler ile güven duyulan Ermeniler kullanılmaya başlanmıştır. Sonuçta dış ilişkilerde büyük eksikliği çekilen yabancı dil bilen Müslüman memur sayısı artmıştır.