II. Mahmud döneminde Osmanlı İmparatorluğu’nun karşı karşıya kaldığı uluslararası sorunların listesi uzundur. 1821-29 Yunanistan isyan ve bağımsızlığını, 1830’da Fransa’nın Cezayir’i işgali izlemiş, daha sonra 1821’de Mısır Valisi Mehmet Ali Paşa’nın isyanı ile başlayan ve büyük Avrupa devletlerinin de karıştığı ve önemli tavizler verilerek Temmuz 1833’te imzalanan Hünkâr İskelesi Anlaşması ile noktalanan Mısır bunalımı ortaya çıkmıştır. Bu çalkantılı dönemde Bâbıâli’nin etkin bir diplomasiye duyduğu gereksinme nedeniyle daimi elçiliklerin açılması tekrar gündeme gelmiş ve II. Mahmud 1832 yılında Paris, Londra ve Viyana’ya yeniden büyükelçiler göndermiştir. Bunları 1837’de Berlin, 1840’ta Atina, 1849’da Tahran, 1854’te Brüksel ve La Haye, 1857’de Saint Petersburg, 1867’de Washington, 1878’de Bükreş, 1879’da Belgrad, 1898’de Stokholm, 1909’da Sofya, 1917’de Kopenhag izleyecektir. Bu arada konsolosluklar da büyük ölçüde çoğaltılmıştır. Bu gelişmelerle irtibatlı olarak II. Mahmud, III. Selim zamanında önemi artarak, dış ilişkiler konusunda uzmanlaşan Reisülküttaplığın yerine 11 Mart 1836’da bir Hatt-ı Hümayun ile Hariciye Bakanlığını kurmuştur. Hatt-ı Hümayun’da kararın gerekçeleri anlatılmaksızın sadece Reisülküttaplığın “Umur-ı Hariciye” adını alacağı ve başına bir Vezirin geçeceği hususu yer almaktaydı.