Dış politikanın nihai yetkisi sadece baskın bir lider veya tek bir grup tarafından değil, üçüncü bir alternatif olarak politik özerk aktörlerin koalisyonu tarafından da belirlenebilir. Partilerin bir araya gelerek oluşturduğu koalisyon hükûmetlerinde güç dağılımı kadar liderlerin karar mekanizmaları üzerindeki etkisi kısıtlanabilmektedir. Koalisyonu kuran partiler arası sıkı bir çekişme ve müzakere sonucunda anlaşmaya varmaları hükûmet içerisinde güç dağılımını (hangi partinin hangi bakanlığı alacağı ve hangi görevden sorumlu olacağı gibi) belirlemektedir. Koalisyon karar mekanizması kurumsal çerçevede oldukça yaygın bir olgudur. Bunlar çok partili kabine ile oluşturulmuş meclis demokrasilerinin meydana getirilmesi ile oluşan eğilimlerdir. Koalisyon kararları iki farklı ayırt edici özelliğe sahiptir. Birincisi karar birimi içinde siyasi otoritenin net bir şekilde bölünmesidir. İkincisi ise aktörlerin seçimlerini etkileyecek şekilde karar merkezleri etrafında toplanmasıdır. Koalisyon ortakları her zaman dış politika konusunda fikir ayrılığında olmasalar da bazı anlaşmazlıklar farklı ulusal rol algılarının oluşmasına neden olmaktadır. Örneğin 1996-1997 yıllarında Türkiye’de yaşanan Refah Partisi ve Doğru Yol Partisi koalisyonunda, Refah Partisi Türkiye’ye İslam dünyasının lideri olma rolünü yüklemeye çalışırken, Doğru Yol Partisi, batı demokrasilerine yakın bir rol üstlenilmesini istiyordu. Parlamenter rejimlerde çok partili kabineler içerisinde koalisyon karar birimleri kabinenin kontrolünü sağlayan mutlak çoğunluğa sahip tek parti olduğu zamanlarda meydana gelir. Ufak bir ayrılık bile kabinenin düşmesine ve yeni bir seçim yapılmasına sebep olabilir. Bu bilgilere göre doğru cevap B seçeneğidir.