Japonların günlük yaşamındaki özen ve titizlik kendisini Japon mutfağında da gösterir. Yağsız pilav, sebzeler, turşu, balık, et, soya fasulyesi ezmesinden (miso) yapılan çorba, günlük Japon öğününde görülebilecek tipik yemeklerdir. Soya sosu (şoyu) sofralarda sıkça yer alır. Yağsız pilavın yanında kurutulmuş deniz yosunu yenmektedir. İnce ve gevrek yapısıyla yemeğe lezzet katan deniz yosunu, içerdiği zengin iyotla aynı zamanda sağlıklı bir gıda maddesidir. Japon mutfağında balık pişirme yöntemleri de oldukça zengindir. Karaturp garnitürlü çiğ balık dilimi (saşimi) ise Japon mutfağının vazgeçilmezlerindendir. Aynı biçimde çok sevilen bir başka tür ise hamurlu yiyeceklerdir. Soba, udon adı verilen bu yiyecekler zaman zaman pilavın yerini almaktadır. Çukur bir çorba tası içinde üzerine sebze, et ya da balık konarak tüketilen bu yiyecekler, yazın da sosa batırılarak yenmektedir. Et ise Japon mutfağının son yüzyıldaki konuğudur. Meici dönemine kadar Japonya’da et kesinlikle yasak olan yiyecekler arasındadır. Genel kural olarak Budistlerin et yemediği özellikle de dört ayaklı hayvanların kesimine karşı çıktıkları için, et yenilmediği bilinmektedir. Fakat, Japonya’daki et yasağının gerekçesi dini değil tamamen ekolojik nedenlerden kaynaklanmaktadır. O dönemde, adalarda yenilebilecek et çok az olduğundan besi hayvancılığı neredeyse hiç gelişmemiş durumdadır (Bozkurt, 2010, s.93). Ancak dünyaya açılmayla birlikte tavuk, sığır ve domuz eti birçok yemeğin ana katkıları haline gelmiştir. Bu türde en sevilen yemeklerin başında Yakitori adı verilen tavuk kebabı gelmektedir. Ayrıca sofrada yer alan bir kapta sebzeler ve fasulye ezmesiyle pişirilen et yemeği de (sukiyaki) Japonların gözde yemekleri arasındadır. Japonya’nın en sevilen içeceği ise “oça” adı verilen yeşil çaydır. Türklerdeki çay, orada yerini yeşil akrabasına bırakmıştır. Yemeklerden sonra ya da bir araya gelindiğinde içilmektedir.