Endüstri ilişkileri kolektif ilişkiler temeline dayandığı için sistemde işçiler ağırlıklı olarak kendi aralarından seçtikleri kişiler tarafından temsil edilmektedir.

Sendikalar örgütledikleri işgücünün temsilcisi olarak gerek toplu pazarlıklar yoluyla, gerek yasama organını kullanarak işveren ve devletle birlikte çalışma koşullarının belirlenmesinde söz sahibi olmaktadır.

Endüstri ilişkileri aktörü olarak işveren ise çalışma koşullarının oluşmasında işçi sendikalarıyla pazarlık yapan, çalışma hayatına yönelik yasal düzenlemelerin hazırlanmasında devlete baskı yaparak kendi çıkarını gerçekleştirmeye çalışan kişidir.

İşverenler sendikalar dışında kurdukları odalar ve derneklerle siyasal iktidarı kendi istekleri yönünde etkileyebilecek bir baskı grubu rolü oynayabilmektedirler.

Devletin çalışma yaşamındaki en temel rolü çalışma yaşamını düzenlemeye yönelik yasal çerçeveyi hazırlamasıdır.