Endüstri ilişkileri alanında kavram ve tanım birliği sağlanamamasına rağmen,
endüstri ilişkilerinin konusu hakkında neredeyse bütüncül bir görüş oluşmuştur.
Endüstri ilişkileri ister dar isterse geniş anlamda kullanılsın daha çok kurumsal ilişkileri yani yapısallaşmış ve düzenlenmiş ilişkileri kapsamaktadır.

Endüstri ilişkilerinin bulgularından yararlandığı bilim dalları arasında ekonomi, hukuk, tarih, siyaset bilimi, çalışma ekonomisi, sosyal politika, psikoloji, sosyoloji, işletme ve insan kaynakları yönetimi bulunmaktadır.

Sendikalar arası rekabeti, sendika özgürlüğü ve sendika çokluğu ilkelerinin bir sonucu olarak aynı işyerinde, aynı meslek dalında veya aynı iş kolunda faaliyet gösteren birden çok sendikanın çeşitli sosyal, ekonomik ve ideolojik nedenlerle bir rekabet ortamı içinde olmaları şeklinde tanımlamak mümkündür.

Geleneksel rekabet politikalarında işçiler, birbirine benzeyen, homojen bir grup olarak ele alınmakta ve tüm işçilerin yukarıda belirtilen ve benzeri ortak beklentileri olduğu varsayılmaktadır. Dolayısıyla işçiler arasındaki bireysel farklılıklar göz ardı edilmektedir.

Sendikalar geleneksel rekabet politikalarını genellikle maliyetleri minimize etmek ve üyelik aidatlarını düşük tutmak için tercih etmektedir.

Marksizm, kapitalist toplum içinde endüstri ilişkilerinin analizine yönelik uygulamaları da içeren, toplumun ve sosyal değişimin genel bir kuramıdır. Bir sosyal değişme kuramı olarak Marksizm, toplumsal ilişkilerin üretim ilişkileri tarafından şekillendiğini belirterek sanayi ve toplumdaki gücün kaynağı olarak mülkiyet ilişkilerini ön plana çıkarmaktadır. Sistem Teorisi aktörlere, Çoğulcu Teori grup çıkarlarına önem verirken Marksistler sınıf kavramı üzerinde durmaktadırlar.

Yenilikçi politikalar, sendikaların endüstri ilişkileri ve iş piyasasında yaşanan değişime uyum sağlamak amacıyla geliştirdikleri ve uyguladıkları politikalardır.

Herhangi bir bilimin temel amacı kendi ilgi alanındaki olayları açıklayabilen veya açıklama amacı taşıyan teoriler (kuramlar) geliştirmektir. Bu kuramlaştırmanın, disiplinin temel olgularını, bu olgular arasındaki nedensellik ilişkilerini ve değişimleri genel çizgileriyle ele almaya olanak sağlayacak nitelikte olması gerekmektedir. Diğer alanlarda olduğu gibi, endüstri ilişkileri alanını anlayabilmek de bir kuramlaştırmayı zorunlu kılmaktadır. Teori, bilgi edinme sürecinin herhangi bir aşamasında ortaya atılan geçerlik ve güvenilirliği bilimsel yöntemlerle saptanmış iç tutarlılığı olan bir genel bilgi ve açıklama düzenidir. Yanıt C'dir.

İşçilerin bir sendikaya katılmaları için 6 neden sayılabilir. İş tatminsizliği, Siyasi ve ideolojik yakınlık, İşçi dayanışması, İşin ve işçinin özellikleri, İşle ilgili hizmetle ve işle ilgili olmayan hizmetler.

Endüstri ilişkileri kolektif ilişkiler temeline dayandığı için sistemde işçiler ağırlıklı olarak sendikalar tarafından temsil edilmektedir.

İşçi sendikalarının üyeleri yalnızca işçilerden oluşmaktadır. Bir başka deyişle, işçi sendikalarına yalnızca işçiler üye olabilirken işveren sendikalarına yalnızca işverenler üye olabilmektedir ki bu ilkeye sendika saflığı ilkesi denilmektedir.

Sendika saflığı ilkesi, sarı sendikacılığı önlediği gibi, sendikaların gerçek anlamda doğuş ve kuruluş amaçları doğrultusunda faaliyette bulunmasını da sağlamaktadır.

Loncalar Ortaçağ’da usta niteliğine ulaşmış olan zanaatkârların kurdukları ve egemen oldukları meslek kuruluşlarıdır. Loncaların katı kuralları vardır. Bu kurallar, üretilen malların sahip olması gereken özellikleri ve ustaların pazarlarla ve kalfa ve çıraklarla ilişkilerini düzenler.

Tanımda verilen açıklama dikkatli biçimde okunduğunda bireysellikten bahsedilmektedir.

IOE’nin ILO’daki temsil işlevinin dışında 4 temel işlevi vardır. Bunlar; İşverenlerin ve örgütlerinin uluslararası alanda çıkarlarını korumak ve geliştirmek, hür girişimciliği teşvik etmek ve geliştirmek, işveren sendikalarının kurulmasına ve güçlendirilmesine yardımcı olmak, üyeler arasında bilgi alışverişini kolaylaştırmak ve ilişkileri güçlendirmektir.

Makro veya ulusal düzeyde işveren faaliyetleri içerisinde insan kaynaklarının stratejik rolü, sendikal politikalar, yeni teknolojiler, yatırımlar bulunmaktadır.

Kapitalist toplum içinde endüstri ilişkilerinin analizine yönelik uygulamaları da içeren, toplumun ve sosyal değişimin genel bir kuramı Marksist Teoridir.

6356 sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanunu işçi sendikalarını, “işçilerin (…) çalışma ilişkilerinde, ortak ekonomik ve sosyal hak ve çıkarlarını korumak ve geliştirmek için en az yedi işçinin (…) bir araya gelerek bir işkolunda faaliyette bulunmak üzere oluşturdukları tüzel kişiliğe sahip kuruluşlar” şeklinde tanımlamaktadır

Uzun süre yürürlükte kalan klasik model, özellikle II. Dünya Savaşı’ndan
sonra ortaya çıkan ekonomik, sosyal ve teknolojik gelişmelerin etkisi altında kalmıştır.
Bu dönemde devletin, klasik endüstri ilişkileri sisteminin çözümleyemediği
sorunlara gittikçe artan bir biçimde ve daha etkili müdahalesi söz konusu
olmuştur. Bunun sonucunda, endüstri ilişkilerinde işverenlerin, işçi sendikalarının
ve devletin rolleri konusunda yeni görüşler ve tartışmalar ortaya çıkmıştır.
Neokorporatizm olarak adlandırılan bu yeni oluşumda devlet-işçi-işveren işbirliği
ön planda tutulmakta, kararlar birlikte alınıp hayata birlikte geçirilmeye çalışılmaktadır.

Yönetimin stratejisini belirleyen iki önemli çevresel kısıt bulunmaktadır. Bunlar, serbest piyasa ideolojisi ile hükümetlerin politika ve stratejileridir.

İşçiler endüstri ilişkilerinin en temel aktörleridir. Endüstri ilişkileri kolektif ilişkiler temeline dayandığı için sistemde işçiler ağırlıklı olarak sendikalar tarafından temsil edilmektedir.

Endüstri ilişkilerine Tekilci Yaklaşım, sendikaların zayıflamaya başladığı 1970’li yılların sonunda ortaya çıkan, sendikaları ve toplu pazarlığı endüstri ilişkileri sisteminin dışına çıkarmaya çalışan ilk teoridir. Bu yaklaşıma göre, her iş örgütü ortak bir amaç için oluşturulmuş uyumlu ve tek bir bütündür. İşletmede çalışan işçiler bir araya gelerek tek bir otorite altında bir bütün oluşturmakta ve çalıştığı işletmenin amaçları, çıkarları ve değerlerini paylaşmaktadırlar. İşçi ve işveren etkin üretim, yüksek kar ve işletmedeki her çalışana iyi ücret sağlamak gibi ortak amaçlara sahip bir takımın üyesidirler. Ancak bu takımın çalışması ve görevlerini tam olarak yerine getirmesi için üst yönetimin liderliğine ihtiyacı vardır. Bu nedenle yönetimin karar ve emir verme hakkı, meşru ve rasyonel olarak kabul edilmektedir. Yanıt C'dir.