Bu dönemdeki endüstriyel kuruluşların yönetimsel yapısı ana hatlarıyla şu şekildedir.
-İşçi ve işveren sendikaları bu dönemde gelişmeye başlamışlardır.
-Endüstri ilişkileri formel ve toplu sözleşmeli işçi-işveren ilişkileri şeklinde gelişmekte ve kurumsallaşmaktadır.
-Sendikalar bu dönemde güçlenmeye başlamışlardır.-Endüstriyel kuruluşların yönetim anlayışı, işçilerin gözetim ve denetiminin en üst düzeyde olduğu katı ve otoriter bir özellik arz etmektedir.
-Her bir işçinin yaptığı işler endüstri mühendisleri tarafından en küçük ayrıntısına kadar zaman, hareket ve verimlilik açısından hesaplanmıştır.
-İş yeri sahibi ile işçilerin yüz yüze ilişkileri bu dönemde ortadan kalkmaktadır.
-İşletme sahipleri, üretim sürecinin ve işçilerin denetim ve kontrol işlerini profesyonel yöneticilere devretmiştir.
-Üretim artışında teknolojik yapıda ortaya çıkan otomasyon kadar işçilere ödenen parça başına ücret uygulamaları da etkili olmuştur.
-İşçiler üretim sürecinin bütünü içerisinde yalnızca yöneticiler tarafından belirlenmiş belli ve rutin işleri yapan kişiler hâline gelmiştir.
-Sürekli rutin işleri yapan işçiler işin bütünü hakkında bilgi sahibi olmadığı için vasıfsız hâle gelmiştir.
-Sürekli aynı rutin işleri yapan işçilerde işe ve kendine yabancılaşma, en önemli bir sorun olarak ortaya çıkmıştır.
Yukarıdaki açıklamalardan da anlaşılacağı üzere sendikalaşma bu yönetim anlayışının hakim olduğu dönemde oluşmaya başlamıştır.