Feodal dönemde hâkim olan moral model, en eski engellik modeli olarak bilinmektedir. Moral modelde, engellik iki şekilde ele alınmıştır. Bunlardan ilki, kutsal bir varlığın (tanrı, şeytan, cin vb.) dünya hayatını yaşamakta olan insanı ve çevresini sınamasıdır. Engelli birey yardım edilmesi, gözetilmesi gereken biridir. Çalışmak, ibadet etmek, vergi vermek, askerlik yapmak vb. toplumsal sorumluluklardan muaf tutulmalıdır. Engelli birey ailesi ve çevresi tarafından gözetilmeli, devlet tarafından kendisine yardım edilmelidir. Moral modelde, engelli bireylere yönelik ikinci görüş ise kutsal bir varlığın, birey veya ailesini işlenen bir günah yüzünden cezalandırıldığı görüşüdür. Engelli birey engelli olduğu için suçlu ve günahkârdır. Ailesi veya kendisi çok büyük bir günah işlemiş ve bu hâle gelmiştir. Birey engelli olduğu için, ailesi ise engelli bir çocuk dünyaya getirdiği için utanmalıdır. Engelli birey ve ailesinin günahkâr olduğu görüşü oldukça kötü uygulamaların ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Her iki görüş engelli bireylere yönelik farklı uygulamaların ortaya çıkarsa da temelde engelli bireylerin toplum içerisinde ayrıştırılmasına neden olmuştur. 1500’lü yıllarda İngiltere’de normal bireyler için dilencilik suç sayılırken engelli bireyler için böyle bir uygulamanın olmadığı görülmektedir. MS 707 yılında Emevi Halifesi Abdülmelik engelli bireylerin tedavisi için şehirden uzak hastaneler açarak engellileri buraya yönlendirmiştir. Benzer uygulamaların İngiltere ve Almanya’da kiliseler bünyesinde açılan hastanelerde gerçekleştirildiği görülmektedir. İster iyilik yapmak ister cezalandırmak amacıyla gerçekleştirilen uygulamalar engelli bireyi toplumda farklı bir noktaya koymuştur. Böylece feodal dönemde engelli bireyler yalnızca toplumda aşağı seviyelere indirilmekle kalmamış devlet eliyle toplumdan uzaklaştırılmışlardır. Bu durumun doğal bir sonucu olarak engelli bireylerin toplumla ilişki kurması engellenmiştir. Medikal model üç büyük toplumsal ve siyasal olayda etkisini oldukça büyük ölçüde göstermiştir: sanayi devrimi, birinci dünya savaşı ve ikinci dünya savaşı. Bu üç büyük olayda engelli birey kendisinden beklenen verimi sağlayamadığı için etiketlenmiştir. Bu durumun doğal bir sonucu olarak normal ve engelli birey ayrımı bu dönemde medikal modelin yaratmış olduğu algının sonucunda ortaya çıkmıştır. Kapitalist dönemde engelli bireyleri adlandırmada kullanılan terimler incelendiğinde sözü edilen durum daha iyi anlaşılacaktır. Kusur, eksiklik, işlev bozukluğu, aksaklık, gerilik, anormallik bu terimlerden bazılarıdır. Bireyler normal- anormal, yeterli-yetersiz veya engelli- engelli olmayan şeklinde kategorize edilmesi toplumsal yaşamda normallik şartlarına uymayan bireylerin dışlanmasına ve ayrıştırılmasına neden olmuştur. Doğru cevap C şıkkıdır.