Bazı şiirlerde mısra sonundaki kafiye dışında, birbirine paralel olarak yapılmış iç kafiyeler de bulunur. İki kafiyeli şiirlere zu^-ka¯fiyeteyn (=iki kafiyeli) denir. Bu iki kafiye hemen arka arkaya olabileceği gibi aralarında başka kelimeler de bulunabilir. Bu beyitte koyu harflerle dizilmiş olan iki kafiye arasına başka kelimeler de girmiştir. İkiden fazla kafiyesi olan şiire zü’l-kava^fi^ (=çok kafiyeli) adı verilmiştir. Birden fazla kafiyesi olan şiirlerin mısra sonundaki kafiyesine ka¯fiye-i asliyye (=asıl kafiye), diğer kafiyelerine ise ka¯fiye-i mülhaka (=ek kafiye) denir. Tarsi^’ ise mısra sonlarındaki kafiyelerden önce, iki mısrada paralel olarak yer alan aynı vezindeki kelimelerin birbiriyle kafiyeli olmasıdır. Bir söz sanatı olarak da kabul edilen tarsi^’ nesirde de yapılır. Tarsi^’ yapılan beyit ya da cümlelere murassa’denir. Murassa beyitler aynı zamanda zü’l-kava^fi^ beyitlerdir; ancak tarsi^’de kelimelerin aynı vezinde olması şartı bulunduğundan her zü’l-kava^fi^ beyit murassa’ değildir.