Bu kuram Platon’la birlikte başlamış ve onsekizinci yüzyıla kadar da önemini korumuştur. Bu kuram sanatı yaşamın bir yansıması olarak sanatın en önemli işlevini gerçeği yansıtması olarak gördüğü için yansıtmacı kuram; gerçekteki nesnelerin temsil edilmeleri anlamında da temsilci kuram olarak da anılır. “Taklit kuramlarında nesne, ilişkili olduğu ve biçimini aldığı daha temel nesnenin bir temsili olarak asıl nesneden ayrılır. Bir resme baktığımızda iki şey görürüz; resmi ve resmedilen şeyi. Resmedilen resme göre öncelik taşır ve resim nedensel olarak buna bağlı olup buna
göre biçim kazanır” (Townsend 2002: 107). Örneğin, heykel kişilerin taklidi olarak;
tiyatro, Aristoteles’in de iddia ettiği gibi “insan eylemlerinin bir taklidi”, görülebilir.
“şiir konuşma biçiminin taklidi olarak düşünülebilir.” Müzik ise “doğal seslerin ya
da duygu ve coşkuların taklididir.”