Geçmişte, evde çalışanların işverenle olan hukuki ilişkilerinin eser sözleşmesine dayandığı ifade edilen görüşlerden biriydi. Evde çalışmada, işin evde yapılmasından dolayı işverenin denetim ve gözetimi yoktur. Evde çalışmada, iş sözleşmesinin asli unsuru olan bağımlılık unsuru ve denetimin çok zayıf olması, bu çalışmanın iş sözleşmesine dayalı olduğunun kabul edilmesini zorlaştırmaktadır. İşveren, yapılan işin kalitesinden memnun olmadığında evde çalışanlara bir daha iş vermeyecektir. Oysa işverenle alt işveren arasında eser sözleşmesi çerçevesinde yapılan işlerde, alt işverenin yaptığı işin asıl işveren tarafından beğenilmemesi halinde bu durum ücrette indirime neden olacaktır. Bu durum, evde çalışmayı eser sözleşmesinden ayıran en önemli unsurdur. Ancak, bu durum bile özel bir kanun hükmü olmadığı sürece evde çalışmayı iş sözleşmesi kavramına sokmaya yetmecektir. Evde çalışma, işyerleri için büyük bir esneklik sağlamakla birlikte evde çalışma ile ilgili kanuni düzenleme bulunmadığı için iş hukukunun kapsamı dışındadır. Çalışmanın zaman esasına değil parça başına dayalı olarak yapılması, gerekli
malzeme ve bazen araçların genelde işveren tarafından sağlanması da bu çalışmanın, bir iş sözleşmesinden daha ziyade eser sözleşmesine dayandığını gösterdiği ifade edilmektedir.