Popper her şeyden önce bilimsel teorilere, her ne şekilde olursa olsun tümevarımsal bir yoldan erişilemeyeceğini öne sürer. Sonra da gelecekte bilimsel bir teori ya da yasa düzeyine erişecek bilimsel bir hipotezin cesur ve yaratıcı muhayyilenin bir eseri olduğunu ilan eder. Başka bir deyişle, “cesur hipotezler ortaya at, sonra onları acımasızca sına!” diyen Popper’da hipotez oluşturma süreci, tümevarımsal yöntemin mekanik işleyişine değil de bilim adamının yaratıcı imgelemine bağlı olmak durumundadır. O, saf gözlem diye bir şey olmadığını ileri sürerken hipotezin ilişkisizmiş gibi görünen olgular arasında yasalı ilişkiler arayan, problem çözme gayreti içindeki yaratıcı imgelemin cesur önerisi olduğunu söyler. Popper’in gözünde bilim adamının yaratıcı zekâsının ön plana çıkmasını sağlayan spekülasyon ve muhayyile gücü, formelleştirilebilir veya birtakım kurallara indirgenebilir bir şey değildir. Öyleyse, Popper için bilginin gelişimi, bireysel ve öngörülemez kavrayışla ilgili bir konu olduğu için, birtakım kurallara indirgenemeyen bazı cesur hipotezlerin önerilmesiyle başlar. Onun bu bağlamda önerdiği yöntem bir tür deneme-yanılma yöntemidir. Bilimde çıkış noktasının, tıpkı günlük hayatta olduğu gibi, bir problem veya problematik bir durum olduğunu söyleyen Popper’a göre, bunu çözüm denemeleri takip eder. Her hipotez ya da teori, problemi çözme yönünde bir denemedir.