Güzelliği mutlak ve nesnel bir değer olarak ele alır

İlk Çağda, Pythagoras’tan başlayıp on sekizinci yüzyıla kadar sürer

Güzelliğin esas itibarıyla doğada, müzikte ve matematiksel teoriler türünden entelektüel yapımlarda örneklendiğini düşünür

Güzellik, realist ve nesnel boyutunu büyük ölçüde kaybederek esas itibarıyla
öznel bir açıdan değerlendirilir

Güzelliğin mutlak ve evrensel bir boyutu kadar, göreli bir boyutundan söz etmek mümkündür.