Yaşlı bireyler büyük olasılıkla yaşantılarının fazlalığından ve yalnızlık duygusundan ötürü diğer başvuran gruplarına oranla daha çok konuşma eğilimi gösterebilirler. Kuşkusuz görüşmeci yaşlının sosyal arkadaşı değil, ona yardım etmekle görevli bir profesyoneldir. İlişki ve profesyonellik dengesi hassas bir konudur ve iyi korunmalıdır. Yaşlı bireylerin çoğu kendilerinden genç uzmanlara “evladım, kızım, oğlum” gibi hitaplarla seslenirler. Bu durum profesyonelliğin ihlali olarak değil, kültürel bir özellik olarak değerlendirilmelidir.