Kelime anlamı ‘Yeni Klasikçilik’tir. Neoklasik düşünce Antik Yunan yazar ve kuramcılarını otorite olarak kabul eder, yapıtlarında Antik Yunan ve Roma Dönemi’nin örnek alınmasını ister. Neoklasik tiyatro sanatı üç temel ilkeye dayanır: Ahlak açısından eğitici olmak, biçim kurallarına uymak,
aşırılıktan kaçınmak. Neoklasik akım tiyatroda en başarılı ürünlerini 17. yüzyıl Fransız tiyatrosunda vermiştir. Bu dönemde Racine ve Moliere gibi büyük oyun yazarları yetişmiştir. Fransız tiyatrosunun en parlak dönemidir. Neoklasik kurallar
şunlardır: Oyunlar sahici olmalıdır. Seyirci asla sahnede gördüğünün gerçek olup olmadığı kuşkusuna kapılmamalıdır. İnandırıcılık ilkesinden sapmamalıdır. Olay örgüsü 24 saati geçmemelidir. Oyun başından sonuna tek bir yerde, mekânda
geçmelidir. Olaylar birbirini neden sonuç ilişkisiyle takip etmelidir. Oyunlar beş perdeden oluşmalıdır. Bir sahnede üçten fazla konuşan karakter
bulunmamalıdır. Kanlı olaylar sahnede gösterilmemelidir. En önemlisi de türler birbirine karışmamalıdır. Tragedya ve Komedya farklı türlerdir ve birbirine karıştırılmamalıdır.