Tragedyanın ödevi, uyandırdığı acıma ve korku duygularıyla ruhu tutkulardan temizlemektir. Aristoteles bunu katharsis (arınma) olarak tanımlar. Tragedya ağırbaşlılık ve soyluluk bakımından ortalamadan daha üstün kişileri (karakterleri) taklit eder. Başkahraman bilmeden bir yanlış yapar, buna hamartia yani trajik hata denir. Karakter yaptığı yanlışın farkına varır, buna anagnorisis denir. Anagnorisis’i katastrofi takip eder yani karakter yaptığı hatanın sonuçlarını yaşar. Bu genellikle kendi ölümü veya sevdiklerinin felaketidir. Bu felaket karakterle özdeşleşen seyircide korku ve acıma duyguları uyandırır. Bu sayede seyircide korku ve acıma duygularıyla istenen trajik etki bunun sonuncunda da katharsis yani arınma elde edilmiş olur. Başkahramanın yıkımını izleyen seyirci, kendi hata yapma eğilimlerinden arınır.